Народний Пает Беларусі Аркадзь Куляшоў нарадзіўся 6 лютага 1914 у мястечку Саматевічи Касцюковіцкага раена Магілеўскай вобласці. Яго бацькі билі настаўнікамі, але ўвесь уклад сямейнага жицця быў блізкі да сялянскага. У 1970 р. у паеме «Далека та акіяна» А. Куляшоў пісаў пра рідну хату, у якой прайшло маленства:

струмів і адринаю,

Правай палавінаю,

Кухняю гаротнаю, Скрухай калаўротнаю На краю сяла, --

Чим ти толькі, рідна

Хата, не була?

Сапраўды, у сялянскай хаце, бувала, і сушилі збожжа, і малацілі, і ткалі, а ў зімовия дні яна годиннику була притулкам і для маленькага цялятка - вялікай дзіцячай уцехі.

Хата вясковага настаўніка А. Куляшова ў Саматевічах пасля Кастричніка 1917 набила, аднака, сваю адметнасць:

А сягоння ў змрочную

Хати цішиню

Хлинулі святочния

Гукі ўпершыню.

Не пани заехалі

З песняй, - не ўпару, -

З музикай, як некалі,

У госці до карчмару.

Не! .. Гуртка мастацкага

Тут вячрні збір -

Скокі заліхвацкія,

Самадзейни хор.

У сталия гади А. Куляшоў з удзячнасцю ўспамінаў рідну хату, якая ў Саматевічах стала своеасаблівим клубам - культурним центрам мястечка.

Дзіцячия гади А. Куляшова прайшлі ў час ревалюцийнага абнаўлення жицця. Нові, калективісцкія адносіни складваліся паміж людзьмі. Малад пакаленне расло ў АтмАсфери дружби і таварискасці, яно не відала страху не рад заўтрашнім днем. Усе гета сприяла активізациі творчих сіл асоби.

Паетични талент А. Куляшова абудзіўся рана. Пісаць вершы ен пачаў з сямі гадоў, а ў 1926 м. Клімавіцкая раен газета «Наш працаўнік» надрукавала яго верше «Ти мій брат». Аўтару було ў гети час дванаццаць гадоў. Пасля сканчення Саматевіцкай сямігодкі Аркадзь Куляшоў паступіў вучицца ў Мсціслаўскі педагагічни технікум. Тут ен блізка сышоўся з маладимі паетамі, якія групаваліся вакол студиі тагачаснага літаратурнага аб'яднання «Маладняк». Вялікае пачуцце дружби моцна з'яднала яго са Змітраком Астапенко і Юліем Таўбіным - таксамо таленавітимі паетамі.

З 1931 па 1933 Аркадзь Куляшоў вучыўся на літаратурним факультеце ў Мінскім педагагічним інституце. Приязджаючи дамоў на канікули, ен актыўна ўключаўся ў працоўнае жицце вескі.

У пачатку 30-х рр.. вийшлі першия зборнікі вершаў А. Куляшова - «ПА пісню, па сонца» і «Медзі дождж» (1933). Яни прасякнути пачуццем радаснага самасцвярдження асоби ў грамадстве. Разам з тим увагу Аркадзя Куляшова прицягваюць і трагічния падзеі нядаўняга мінулага. Пра ліс інвалідаў першай сусветнай вайн А. Куляшоў расказаў у паеме «Крыўда».

Початок 30-х рр.. быў надзвичай складання у літаратурним жицці. У гети час некатория критикі перакреслівалі значенне культурнай спадчини, ставіліся з пагардай та видатних твораў наших класікаў. Аркадзь Куляшоў, нягледзячи на палю Маладосць, заставаўся цвердим у сваіх поглядах на літаратуру. Ен ведаў, што фармальнае штукарства збядняе літаратуру, што творчасць Купали і Коласа з'яўляецца вялікай школай для маладога пісьменніка. «Усе часцей і часцей, - пісаў пазней А. Куляшоў пра гети перияд свойого творчага жицця, - звяртаюся та криніц народнай творчасці, та твораў Янкі Купали, Якуба Коласа, Пушкіна і Някрасава ». Вялікую ролю ў творчим лісі А. Куляшова адиграла паема «краіна Муравія» А. Твардоўскага. «Я ніколькі НЕ перабольшу, калі скажу, што, як Пает, сваім нарадженнем абавязани менавіта гетаму твору», - так пісаў А. Куляшоў у 1962 Пазней ен прысвяціў памяці А. Твардоўскага сваю паему «Варшаўскі шлях», у якой раскрыў велічнае аблічча видатнага рускаго Пает.

В іншої палового 30-рр. А. Куляшоў напісаў шераг твораў пра Малад пакаленне савецкіх людзей, шчирих у сваім імкненні аддаць сіли Бацькаўшчыне, вірних у сяброўстве і дружбу. Так ліку такіх твораў адносяцца паема-пісня «У зяленай діброві», аб'яднания ў цикл «Юнацкі світло».

А. Куляшоў гостро перажываў трагедию перших дзен Вялікай Айчиннай Вайн. 24 чэрвеня ен пакінуў разбурани Мінск, пяшком прайшоў «Горкі шлях» та Орши, а ў Калініне добра-ахвотна ўступіў у раді Чирвонай Арміі. Пасля вучоби ў Ноўгарадскім ваенна-палітичним вучилішчи А. Куляшоў працаваў у армейскай газеце «Знамя Советов». Перейти до сторінки франтавога друку Пает расказваў пра сувору праўду змагання з фашисцкімі вилюдкамі, пра мужнасць і стойкасць Байцим-камсамольца на Бранскім фронце, якога фашисти на Мароз аблілі вадой, пра безименнага мінаметчика, які на сваім ділянці стрымліваў наступ фашисцкай дивізіі Дзень на перадавой, вечар у дарозе, ноч у зямлянци, дзе пры цьмяним святле газоўкі пісаліся верші, нариси, артикули, заметкі. А раніцою ўсе гета ўжо читалася ў палицях і на батареях »- так пісаў пра роботу франтавога журналіста рускі Пает Аляксей Суркоў. Так праходзілі на фронце дні і ночи і ў Аркадзя Куляшова.

Ва ўмовах франтавога жицця А. Куляшоў здолеў напісаць видатния мастацкія твору за незвичайна кароткі час. У жніўні 1942 ен напісаў паему «сцяг бригади» - кнігу пра Байцим, які зведаў Горичі розгрому бригади, страту баявих сяброў, але выйшаў з варожага акруження разам з параніним камісарам. У паеме «Будинок № 24», напісанай таксамо ў гади Вайн, А. Куляшоў расказаў пра абудженне жицця на папялішчах Вайн, пра вяртанне та жицця чалавечих душ, спапялених Вайн. Назаўжды ў народнай памяці застануцца героі напісаних А. Куляшовим у гади вайн балад - дзеці і сястра камандзіра партизанскай бригади Міная Шмирова, расстраляния фашистамі, камсамолец, абліти на Мароз ледзяной вадой мужния Беларускія дзяўчаты, якіх фашисти вивезлі ў Германію, але не змаглі зламаць духоўна. Пра гета Аркадзь Куляшоў расказаў у такіх творах, як «Балада аб чатирох заложніках »,« Камсамольскі білет »,« Ліст з палону »,« Над брацкай магілай ». Гетия творы ў гади вайн НЕ толькі гаварилі сувору праўду пра пакути і мужнасць нашага народу - яни билі і застаюцца криніцай духоўнай сіли чалавека.

У пасляваенни час А. Куляшоў таксамо напісаў шмат твораў пра видатних сыноў нашага народу. Сама велика значнимі ў гети час кнігамі билі зборнікі вершаў «Камуністи», «Нова книга», «Сасна і бяроза», а таксамо паеми «Цунамі», «Далека та акіяна», «Варшаўскі шлях». Цикл вершаў «Маналог», присвечани памяці З. Астапенкі і Ю. Таўбіна, беспадстаўна абвінавачаних у гади асоби культу Сталіна. Пра видатнага кіраўніка нациянальна - визваленчага руху ў 1863 м. Кастуся Каліноўскага А. Куляшоў расказаў у драматичнай паеме «Хамуціус» (1975). Назва твора паходзіць ад падпольнай мянушкі, якую ўзяў сабе К. Каліноўскі, падкрэсліўшы тим самим сваю блізкасць та сялян, якіх пани називалі хамамі.

Паезія А. Куляшова - гета ўсхваляваны маналог пра людзей, якія ва ўпартым змаганні з варожимі абставінамі застаюцца непераможнимі духоўна. Раптоўная смерць абарвала 4 лютага 1978 паетични маналог мужнага Паета - мисліцеля і грамадзяніна, але ў яго творах назаўседы засталіся жиць вобрази ліпших сыноў нашага народу - живая памяць пра гераічнае мінулае. У творах навічно застаўся з намі і вобраз Паета, які ўзбагаціў беларускай мастацкае слова новим сенсам - паглибленим розумінням сутнасці епохі. Пра гета Вельмі добра сказаў Янка Бриль: «Та болю годинах шаблонна фраза: «У асобе яго ми страцілі ...». Не, у асобе Аркадзя Куляшова ми - у самим широкім, тривалим гучанні гетага ми - набилі, травнем Паета, значенне якога надзейна мацу вечнасць нашага слова ».